Prawidłowa izolacja termiczna poddasza
Właściwe przeprowadzenie prac termoizolacyjnych na poddaszu należy rozpatrzyć w trzech aspektach. Docieplenie poddaszy podnosi komfort użytkowania budynku. Zapewnia ochronę przed przemarzaniem i zawilgoceniem. Jest też słuszne z punktu widzenia ekonomicznego. Wiem skądinąd, że znaczna część strat ciepła powstaje w wyniku braku izolacji termicznej konstrukcji dachowej i ścian tworzących poddasze.
1. Właściwe materiały
a) najczęściej stosowanym materiałem jest wełna wykonana z surowców mineralnych; najodpowiedniejsze wydają się dwa jej rodzaje:
− wata szklana
− wełna skalna.
Oba rodzaje asortymentu izolacyjnego powstają w wyniku obróbki cieplnej surowców mineralnych. Wata szklana powstaje z piasku kwarcowego, a wełna skalna z rumoszu skalnego odłamków dolomitów lub bazaltu.
Grubość warstwy izolacyjnej rekomendowana dla domów energooszczędnych wynosi 35 do 40 cm. Pierwsza warstwa zostaje umieszczona pomiędzy krokwiami więźby dachowej. Kolejna opiera się na opuszczanym na właściwą odległość stelażu. Stelaż opuszczany jest na odległość będącą różnicą między warstwą docelową a wysokością kozłów.
b) profile stalowe − wykonany z nich stelaż będzie odpowiednio sztywny; jeśli ścianki działowe będą miały mniejsze wymiary można zdecydować się na zastąpienie stali drewnem.
c) folia paroizolacyjna − ona też występuje w dwóch wariantach:
− jako membrana − szczególnie polecana ze względu na swe właściwości; niezwykła funkcjonalność w folii ujawnia się w przepuszczalności pary wodnej z wnętrza pomieszczenia na zewnątrz. Właściwie zamontowana folia przepuszcza parę wodną zgromadzono wcześniej w warstwie izolacji oraz przedostającej się do niej z pomieszczeń w trakcie użytkowania, do kanału wentylacyjnego utworzonego pomiędzy membraną a deskowaniem połaci dachu.
− folia izolująca − w tym wypadku będzie konieczne zastosowanie pewnej modyfikacji w konstrukcji ocieplenia. Ten rodzaj folii nie przepuszcza pary wodnej, dlatego należy wykonać dodatkowy kanał wentylacyjny pomiędzy warstwą wełny mineralnej a folią. Kanał wentylacyjny tworzy się rozpinający plastikową siatkę pomiędzy krokwiami. Można także zastosować sznurek z tworzywa sztucznego rozpięty na gwoździach wbitych w kozły. Sznurek może być zastąpiony również drutem z powłoką nierdzewną. Siatkę odsuwa się od powierzchni folii na z góry zaplanowana odległość. Zależna jest ona od długości kanału wentylacyjnego. To znaczy od drogi, jaką musi pokonać powietrze z najdalszego punktu kanału do miejsca, gdzie znajduje się wylot. Na każdy metr drogi, którą musi przebyć para wodna należy zaplanować 1 cm grubości kanału. https://building-companion.pl/warminsko-mazurskie